Jo Vincent
Zang en muziek was iets dat oratorium-zangeres Jo Vincent, geboren als Johanna Maria Vincent op 6 maart 1898, met de paplepel was ingegeven. Haar vader was beiaardier in Amsterdam, waar hij op de Dam zijn recitals gaf en haar moeder zong zelfverzonnen teksten op opera-fragmenten. Jo Vincent's jonge sopraanstem werd aanvankelijk toevertrouwd aan Catherina van Rennes, van wie zij als kind les kreeg boven de bekende Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat te Amsterdam. Als kleuter van vijf jaar vertoonde ze reeds de ambitie zangeres te worden en Catherina van Rennes had dan ook niets te klagen over het enthousiasme van haar jonge pupil. Later studeerde ze ook nog bij Cornelie van Zanten.
In 1920 gaf Jo Vincent haar eerste concert in een boerenherberg in Assendelft en in 1923 had ze haar eerste optreden met het Concertgebouw Orkest onder leiding van Cornelis Dopper. Twee jaar later, in 1925, stond ze voor het eerst op het podium van het Concertgebouw in Amsterdam onder leiding van Willem Mengelberg, met wie ze nog veel zou samenwerken. Na zeven jaar zong ze haar eerste sopraansolo's van de Matthäeus Passion, waarover ze later zelf zei: " Van de uitvoering weet ik alleen, dat de bas vóór het concert dringend om een nadere ontmoeting in Amsterdam smeekte; zo ik weigerde zou hij het duet in de war sturen. Ik was toen al niet bang voor dreigementen en weigerde. Het duet werd niet verstoord!"
'Willem Mengelberg'
Jo Vincent was een zangeres, die voornamelijk oratorium-, passiemuziek en liederen zong( zoals van Mahler, Bach, Schubert en Wolf); één van haar lievelings-stukken is het prachtige "Magna Res est Amor" van de Nederlandse componist Hendrik Andriessen. Haar stralende stem en de warme menselijkheid van haar ongekunstelde optredens maakten haar tot één van de meest geliefde zangeressen van Nederland.
Ze was geen society-figuur en haar gebrek aan pretenties droeg bij tot de populariteit bij het publiek. Soms zong ze duetten met de altzangeres Theodora Versteegh, met wie ze al van jongs af aan bevriend was. Om een vakantie in Bergen aan Zee te kunnen verlengen, werd er door haar een concert georganiseerd in een kerk aldaar en bij dit ongeplande optreden ontmoette Jo Vincent haar toekomstige echtgenoot; slechts één jaar later trouwden ze.
Hoewel ze op 30 maart 1942 door de oorlog genoodzaakt was haar carrière een voortijdig halt toe te roepen, kwam ze weer terug en maakte een succesvolle comeback toen de oorlog voorbij was: in heel West Europa genoot ze een enorme populariteit. In 1953 nam ze echter officiëel afscheid van het podium, hoewel ze af en toe nog wel optrad. Ditzelfde jaar deed ze een opmerkelijke uitspraak over de opleiding lerares solozang in Den Haag, waarvoor ze op haar twintigste examen deed: "Hoe is het mogelijk...., nu ik 55 ben, begin ik pas te begrijpen, hoe men eigenlijk zingen moet en toen ik 20 was, was ik al bevoegd het aan anderen te leren." Haar allerlaatste concert gaf ze dicht bij huis in de Haarlemse Concertzaal.
Ze stierf op 28 november, 1989 te Monte Carlo op 91 jarige leeftijd.
