Cristina Deutekom - recensies
Kerst met Cristina Deutekom
CD: €13.00
Portret van Cristina Deutekom: Weense Operette Aria's. Philips 462 075 2.
Van Cristina Deutekom kwamen in 1971 en 1972, respectievelijk in Wenen en Berlijn opnamen van Weens repertoire tot stand. Ze laten Deutekom aan het begin van haar internationale carrière horen. En zij heeft zelden beter gezongen. Buitengewoon knap hoe zij de vocale partijen in van oorsprong puur instrumentale walsen, zoals Johann Strauss' Accelerationen, de baas kon.
CRISTINA DEUTEKOM SINGS VERDI
Hoogtepunten uit Attila en I Masnadieri.
Attila: Cristina Deutekom (Odabella), Jerome Hines (Attila), Ruggero Bondini (Foresto), Cornelius Opthof(Ezio), Koor en Orkest van de Edmonton Opera Association o.l.V. Anton Guadagno. I Masnadieri: Cristina Deutekom (Amalia), Bonaldo Gialotti (Massimiliano), Pedro Lavirgen (Carlo), Matteo Manuguerra (Francesco), Coro de la A.B.A.O., Orquesta Sinfonica de Bilbao o.l.v. Michelangelo Veltri.
Gala GL 334
........ het gaat hier om een aantal scènes - met de sopraan in het middelpunt - uit [.....]Attila (1846) en uit I Masnadieri (1847),Verdi's tweede opera naar Schiller. De bijna 31 min. in beslag nemende Attila-selectie is genomen uit de registratie van een voorstelling in Edmonton (Canada) in 1978. Deutekom zingt een verschroeiende Odabella met veel 'bite'en autoriteit, maar wat er van de rest van de cast te horen is, is niet ideaal:[.....] zij worden door Deutekom met gemak van het podium geveegd. De opname is verrassend helder. De bijna 39 min. durende selectie uit I Masnadieri is afkomstig uit een twee jaar oudere live-registratie uit Bilbao. Dirigent en cast zijn hier beduidend beter. [.....] Helaas is het hier juist de opname die roet in het eten gooit. Een verschrikkelijke zwembad-akoestiek belemmert een goed zicht op de kwaliteit van het orkest en op de vocale prestaties, al worden de hier en daar weer flink de kop opstekende intonatieproblemen van Deutekom er helaas niet door gemaskeerd. Vooral in de grote scène uit II, waar deze selectie mee begint, is zij af en toe schrikbarend onzuiver, maar ze herstelt zich met een glorieuze cabaletta. Conclusie: bij vlagen meeslepend, vooral dankzij Deutekom en (af en toe) Veltri, maar al met al alleen een aanrader voor de verstokte fan- door dik en dun.
Recensie 'Luister' juli/augustus 1999, recensent Roeland Gerritsen
DONIZETTI: Lucia di Lammermoor. Cristina Deutekom (Lucia), Luciano Pavarotti (Edgardo), Renato Bruson (Enrico), Oslavio di Medico (Arturo) e.a., koor en orkest van de Arena di Verona o.l.v. Oliviero de Fabritiis.
Lucia di Lammermoor (finale 1). Cristina Deutekom (Lucia), Alfredo Kraus (Edgardo), Chorus and Orchestra of the Dallas Civil Opera Association o.l.v. Nicola Rescigno.
Gala GL 11.532(2).
Van de vele, vele Lucia's die zij in haar carrière heeft gezongen, bewaart La Deutekom heel speciale herinneringen aan de Verona-Lucia uit '76. [....] ze werd er dat jaar voor onderscheiden met de Arena d'oro. Het is daarom toe te juichen dat er een opname van is uitgebracht, van een zo te horen clandestiene band die in het publiek werd opgenomen, pal tussen een paar zeer enthousiaste opera-genieters in. Dat heeft de charme van veel bravo's, toejuichingen, ge-"sssttt" en allerlei commentaar op het gebodene [...] Wie daar doorheen weet te luisteren, wordt beloond met een goede voorstelling, waar slechts een paar bezwaren aan kleven.[.....] en dan is er La Voce: op haar best combineerde Deutekom de dramatiek van Callas met het frisse, meisjesachtige van Sills en het pianissimo van Caballé. De voorstelling wordt vooral door haar zangkunst een belevenis, en dat een enkele noot niet geheel zuiver wordt geplaatst zij haar van harte vergeven. Het publiek had er duidelijk geen enkele moeite mee dat ze geen Italiaanse is, en reageert uitzinnig op haar - en op Pavarotti. Naar eigen zeggen zong Deutekom haar fijnste Lucia's echter met de Spanjaard Alfredo Kraus. Zij noemt hem "de keizer onder de zangers" en prijst hem om zijn onwaarschijnlijke fraseringkunst en legatotechniek. Toen zij met hem op de planken stond (in '72 in Dallas en 10 jaar later in Barcelona) en hem allerlei frasen onder één ademboog hoorde zingen, bestudeerde zij de bekende noten opnieuw en oefende net zolang totdat zij dat óók beheerste. Van een uitvoering in Dallas in '72 is een flink gedeelte te horen: de cd's vermelden de finale 1 vanaf 'Egli s'avanza', maar de hele voorgaande scène met Alisa is er ook, zodat we in een bonus van 25' geheel 1,2 te horen krijgen. Deutekoms 'Regnava nel silenzio... Quando rapito' is al fantastisch, maar zodra Kraus opkomt krijgt zij werkelijk vleugeltjes, en de grote scène die culmineert in het liefdesduet is adembenemend. De 10 tussen haakjes in de cijferwaardering is dan ook voor deze toegift, die ik niet aarzel te bestempelen als het meest belangwekkende onderdeel van de gehele uitgave.......
Recensie 'Luister' juli/augustus '98, recensent Roeland Gerritsen.
BELLINI: Norma.
Cristiana Deutekom (Norma), Robleto Merolla(Pollione), Tatiana Troyanos(Adalgisa), Clifford Grant (Oroveso),Janice Felty (Clotilde), Gary Burgess (Fiavio), Koor en orkest van de San Francisco Opera Association o.l.v. Carlo Felice Cillario.
Gala GL 100.548(2)
Een uitvoering van Norma met onze nationale prima donna, afkomstig uit San Francisco, opgenomen in 1975. Het is goed dat deze rol, die zich toch in het centrum van Deutekoms repertoire bevond, nu ook ge-cd-staafd is. Liefhebbers die niet bij de Nederlandse uitvoeringen in '73 en '78/'79 zijn geweest, moesten het tot dusver doen met wat de sopraan over haar interpretatie vertelde in haar memoires. Waarbij ze overigens opvallende opmerkingen maakte als "Bovendien moet ik toegeven dat de manier waarop ik'Casta diva'zong een van de weinige concessies is die ik ooit aan de smaak van het publiek heb gedaan. Als ik die aria zong als een soort gebed, wat het toch is, viel dat bij het publiek niet echt in de smaak. [...] Zoiets doet uitzien naar een opname, en die is er nu. Van commercialiteit geen spoor, Deutekom zingt de opkomst-aria ingetogen. Over de hele linie is haar vertolking ernstig en krachtdadig te noemen. Deutekoms kleurenpalet kent geen oneindige hoeveelheid nuances en haar coloraturen zijn vaak onnauwkeurig, maar de rol is op stevige vocale fundamenten gebouwd. Ze geeft aan elke noot een dramatische lading en de duetten met Tatiana Troyanos leveren prachtig belcanto op.[....] Aan Troyanos heeft ze een goede partij, de mezzo laat een uitmuntende indruk achter, met haar emotionele, ietwat droeve stemgeluid en stilistisch volgroeide voordracht. [....] De kracht die de voorstelling zeker uitstraalt is niet in de laatste plaats te danken aan de ferme begeleiding die Carlo Felice Cillario aan het operaorkest ontlokt.
Recensie 'Luister', september '99, recensent Serge van Veggel
REGINA
Donizetti:Maria Stuarda 'Anna! Qui piu sommessi favellate' - Anna Bolena 'Chi puo vederla' - Roberto Devereux 'E Sara in questi orribili momenti'.
Cristina Deutekom, Ljoedmila Hadzjieva (sopraan), Petia Petrova (alt), Amand Hekkers (tenor), Niko Issakov (bariton), Svetozar Rangelov (bas), Bulgaars Nationaal Philharmonisch koor 'Svetoslav Obretenov', Symfonieorkest Sofia o.l.v. Ivan Mantinov.
Movieplay MPC 1O1.851.
v.l.n.r. Ivan Marinov, Amand Hekkers, Cristina Deutekom en Walter Knoeff (presentator v.h. zondagmorgenprog. "De diva op de erwt" van de Concertzender)
Tien jaar geleden moest Cristina Deutekom zich plotseling terugtrekken uit het operaleven [....] Nu is er opeens haar 'herrijzenis', al zal die niet leiden tot nieuwe optredens in de opera. Het beperkt zich voorlopig tot één cd, maar dat is met de slotscènes uit Maria Stuarda, Anna Bolena en Roberto Devereux [...] Wel blijkt meteen dat Deutekoms vibrato iets ruimer is geworden en dat ook de intonatietechniek [....] niet helemaal feilloos is, maar vocaal 'is' alles er nog: de hoogte, de straling, het gemak waarmee trillers en coloraturen worden gerealiseerd en ook haar onbevangenbeid t.a.v. lastige intervalsprongen. De grootste verrassing is echter dat zij tussen de drie koninginnen op deze cd zo'n duidelijk karakterverschil weet te maken. Via de berustende Maria Stuarda en de tussen waanzin en gekwetste trots heen en weer geslingerde Anna Bolena culmineert dat in de furieuze cabaletta van Elizabeth I in Roberto Devereux. Dat een 66-jarige sopraan, die al tien jaar niet meer op het toneel heeft gestaan, hiertoe in staat blijkt, is verbazingwekkend [....] Dirigent Marinov en het orkest lijken bovendien uit het echte operahout gesneden.......
recensie 'Luister', recensent Paul Korenhof
THE ART OF CRISTINA DEUTEKOM IN OPERA
Fragmenten uit opera's van Handel, Mozart, Cherubini en Puccini.
Cristina Deutekom, Pamela Myers (sopraan), Beverly Wolff, Lucia Valentini-Terrani, Ute TrekelBurkhardt, Ruthild Engert, Martha Szirmay (alt), John Stewart, Giuseppe Giacomini, Cario Bini, Joaquin Romaguera (tenor), Paul Plishka, Erich Knodt (bas), diverse orkesten, koren en dirigenten.
Gala GL 100.584 (2) Uitvoering 7 a 8 - Opname L/6
Recensie 'Luister' oktober 2001, recensent Roeland Gerritsen
[ ........ ] hier is gekozen voor flinke gedeelten (telkens 30 a 40 minuten) uit slechts vier verschillende opera's. Geen eindeloze aaneenschakeling van losse ariaatjes, maar grote brokken dramatiek, met recitatieven en flink veel publieke bijval. Onvermijdelijk gaat dit ten koste van de opnamekwaliteit, sommige opnamen zijn weer gemaakt 'op schoot' in het publiek, maar het is allemaal wel spannend. Nu eens geen Lucia, Norma, Elvira, etc., maar rollen waar we La Deutekom niet dagelijks mee associëren: Alcina, Vitellia (La clemenza di Tito), Medea en Turandot. Die laatste rol hebben we in '85 hier in Nederland van haar kunnen horen, maar de onderhavige opnamen van de tweede en de derde akte zijn gemaakt van de voorstellingen in San Diego in '82. Met haar volstrekt individuele stemgeluid maakt ze van de Chinese prinses een fascinerende creatie, kwetsbaarder dan we meestal horen. Ik ga niet zeuren over de zwakke punten in deze vertolkingen: ieder die Deutekom kent en bemint, weet wat haar minder sterke kanten zijn. Ik breek een lans voor de grote individualiteit in haar karakteriseringen: voorop 'Dei tuoi figli' uit de eerste akte plus de gehele derde akte van een verschroeiende Medea (een rol die ze speciaal instudeerde voor een serie voorstellingen in Genève in '78; ze heeft hem verder nooit meer gezongen), een overrompelende Vitellia (Genève '80, helaas met een zwakke cast, maar let eens op het aplomb van haar 'Deh, se piacer') en een royale selectie, gebouwd rondom de grote aria's van Alcina (New York '74). De gedateerde aanpak van Brian Priestman moeten we accepteren: veel geknip in de da capo's (soms ontbreekt zelfs het hele B-gedeelte!) en tamelijk plomp orkestspel, maar wel horen we het NewYorks debuut van Valentini-Terrani als een bronzen Bradamante, van wie ik wel een paar aria's had willen horen. - R.G.
