Caroline Kaart

"Caroline Kaart kan met tevredenheid terugzien op haar Amersfoortse debuut. Alom was men onder de indruk van haar vertolkingen. Toetssteen was natuurlijk de aria "Return, o God of Hosts" (nr.19) van Micah, die door vastlegging op de plaat door Kathleen Ferrier zeer geliefd is geworden. In de St. Joriskerk werd deze aria anders uitgevoerd dan op de plaat, met een koor vóór het Da capo van de aria. Dit is ongetwijfeld de authentieke versie. Caroline Kaart zong de aria ingetogen, ja haast verstild. Ook haar verdere vertolkingen vertoonden weinig uiterlijkheid: haar optreden maakte diepe indruk".

Recensie Amersfoortsche Courant: oratorium Samson van Händel, 10 oktober 1964 Cornelis van Zwol

Caroline Paterson Raitt, in Nederland beter bekend als Caroline Kaart, werd geboren in Blackness (Schotland), op 21 december 1931. Haar muzikale aanleg erfde zij van haar wat dominante moeder, die Caroline thuis aan de vleugel begeleidde en haar stimuleerde zangeres te worden. Zij was aanvankelijk begonnen als opera- en concertzangeres, maar werd later toch vooral bekend als presentatrice van radio- en televisieprogramma's. Zij maakte op 24 augustus 1956 haar debuut bij de toenmalige Nederlandsche Opera als Santuzza in Mascagni's opera Cavalleria Rusticana. Diezelfde avond werd tevens Pagliacci (Paljas) van Leoncavallo opgevoerd, waarin haar latere echtgenoot de tenor en voormalige toneelspeler Hans Kaart de rol van Canio vertolkte, ook 'zijn' operadebuut. Omstreeks diezelfde periode, april 1956, maakten beiden in Parijs een plaatopname voor het label HMV met aria's en duetten van Verdi. Caroline Raitt vestigde zich in Nederland en trad in het huwelijk met Hans Kaart. Zij gingen wonen in Blaricum. Dit huwelijk duurde helaas maar kort, Hans Kaart overleed al in juni 1963 na een mislukte ooroperatie in Lugano, Zwitserland.

Caroline Kaart bleef in Nederland wonen en ging een televisiequiz presenteren, genaamd "Een liedje met Caroline", die geregisseerd werd door Willy van Hemert, haar latere echtgenoot. Zij huwden in 1969 en scheidden, acht jaar later, in 1977.

Caroline bleek als zangeres zeer veelzijdig. Ze trad op bij de Nederlandse Opera (1963, als Emilia in Verdi's Otello), in oratoria, in de Royal Albert Hall tijdens een jubileumconcert voor koningin Elizabeth II, en zong meerdere malen bij het Edinburgh Festival. Tot een vaste verbintenis bij de Nederlandsche Opera kwam het niet. In die dagen was die instelling een zgn. 'ensemble opera' en had reeds meerdere grote zangeressen in vaste dienst, zoals Annie Delorie, Mimi Aarden en Cora Canne Meijer. Daar kwam je niet makkelijk tussen.

Tijdens hun verblijf in Nederland studeren Hans en Caroline dagelijks onder leiding van Nico Ringels (aan de piano).

Caroline werd landelijk bekend met het programma Een liedje met Caroline, dat in 1963/64 door de NCRV werd uitgezonden. Het radioprogramma begon als extraatje naast het zingen, maar ze kwam vanaf 1963 al regelmatig op televisie. Samen met haar man, operazanger Hans Kaart, presenteerde zij het programma Kaartavondje bij de NCRV. Godfried Bomans en Ton Lutz waren vaste gasten. In de daaropvolgende jaren was Caroline te zien in verschillende musicals, onder andere Er valt een ster (NCRV), Vadertje Langbeen (NCRV) en Amerika, Amerika van Jos Brink waarin ze de rol van Rea de Vries-Rafalowitz speelde en dat door de AVRO werd uitgezonden. Recenter (2002) zong zij nog in Blijvend Applaus waarin ze de rol speelde van Cecily. Ook trad ze graag op met diverse koren, zowel kerkkoren als zeemanskoren en nam ze deel aan panels in spelletjesprogramma's als Zo vader, Zo zoon (NCRV) en presenteerde ze diverse muzikale shows.

Van 1979 tot 1986 presenteerde Caroline het programma 'Klassiek met Caroline', dat eerst door de AVRO werd uitgezonden. In 1985 werd het overgenomen door Veronica, waarvoor Caroline ook Muziek voor Miljoenen presenteerde. In 1986 keerde Caroline weer terug naar de AVRO met het gelijknamige programma, een programma dat begon met de woorden, uitgesproken met een Schots accent: "hallo, lieve mensen...". Op 29 juni 2002 stopte de AVRO, en zeer tegen haar zin, met het populaire radioprogramma, er moest weer vernieuwd worden. Zij presenteerde dit radioprogramma voor populair-klassieke muziek 23 jaar lang. "Parting is such sweet sorrow', zei Caroline over het afscheid van haar programma op Radio 4. "Ik had er graag 25 jaar van gemaakt, dat is veel mooier, maar de AVRO wilde niet meer." Meegaan in de tijd of iets van die strekking.

Tegenwoordig houdt Caroline Kaart zich nog bezig met het geven van zangles. In haar woonplaats Blaricum is ook de Stichting Caroline Kaart gevestigd, die de beoefening van podiumkunst bevordert. In 1982 werd ze ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Caroline Kaart maakte plaatopnames, waarvan één samen met haar eerste echtgenoot Hans Kaart, wiens naam zij na haar huwelijk met Van Hemert bleef voeren: behalve de reeds genoemde HMV opname uit 1956 (HMV FBLP 1083) maakte zij ook opnames met Schotse en Nederlandse volksliedjes (110 574 R) en een plaat met Kerstliederen uit Engeland, Nederland, Duitsland en Spanje (Philips P 12737 L).

'...Onedin Line, vocalise', Blaricum, 2002