Gre Brouwenstijn - discografie & recensies
Belangrijkste plaat-opnamen:
Beethoven: Symfonie no.9. o.l.v André Cluytens. Uitvoerenden: Gré Brouwenstijn, Kerstin Meyer, Nicolai Gedda en Frederick Guthrie. Koor van St. Hedwig's Kathedraal, Berlijn
CD uitgaven:
Gré Brouwenstijn - Giuseppe Verdi scenes-arias Verona 27056
Nederlandse Diva's: Een verzamel cd - uitgebracht door 'Kruidvat', waarop Gré Brouwenstijn vertegenwoordigd is met 5 aria's uit opera's van Verdi , Puccini en Mascagni - ruim 35 minuten live opnames, meer informatie bij verzamel cd's.
Recensies:
Recensie 'Luister' naar aanleiding van het verschijnen van 4 cd's in de serie Dutch Masters.
Live uit Amsterdam: Verdi: Un ballo in maschera.
Recensie 'Luister' december 1993, recensent Paul Korenhof
Hier hebben we eindelijk en in uitstekende kwaliteit (uitmuntende orkestklank, schitterende prominente stemmen) een van de grote avonden uit ons naoorlogse muziekleven, [ ...... ]. Zampieri behoorde met Raimondi en Campora tot de tenoren die het in populariteit moesten afleggen tegen Del Monaco, Di Stefano en Bergonzi. [ ..... ] zijn 'koning Riccardo' [ .... ] is exemplarisch: een muzikale en uitmuntend fraserende spinto-tenor met een helder timbre en uitmuntende Verdi-stijl, [ .... ]. Scipio Colombo was lang een van de grote sterren van de oude Nederlandse Opera- [ ..... ]. Alleen al zijn Renato maakt deze dubbel-cd [ ....... ] de aanschaf waard. Eugenia Ratti [ ..... ] lijkt als Oscar geboren en de schromelijk door de plaatindustrie ondergewaarde Anny Delorie zet een Ulrica neer waarvoor iedere huidige mezzo, [ ....... ] een diepe buiging kan maken. Eveneens op internationaal niveau zijn Guus Hoekman en Gerard Groot als de beide samenzweerders, en het is heerlijk ook Jos Burcksen weer te horen, al was het maar in het rolletje van Silvano. En dan Gré Brouwenstijn! [ ...... ] een Verdi-sopraan par excellence met een altijd even warm timbre en een onvoorstelbare intensiteit, die bovendien door de grote legatobogen zeilt als werkelijk niet één zangeres van dit moment. Of het nu gaat om Amelia's smekende 'Consentimi, o Signore' of het extatische 'Ma tu, nobile'. De tweede akte heb ik van geen sopraan ooit mooier gehoord. Daar komt dan bij dat dit een van die bijzondere avonden was (Stadsschouwburg Amsterdam, 25 juni 1958) waarbij iedereen tot het uiterste ging en niets mislukte, mede door de enorme greep en de drijvende kracht van Molinari-Pradelli. En dit niveau was toen normaal, zelfs in Nederland... (ADD - 2.06') - P.K.
Recensie 'Luister' mei 1994, recensent Paul Korenhof
Verdi: Don Carlos.
Boris Christoff (Filippo II), Jon Vickers (Carlo), Tito Gobbi (Rodrieo), Michael Langdon (Inquisitore), Gre Brouwenstijn (Elisabetta), Fedora Barbieri (Eboli) e.a., koor en orkest van het Royal Opera House Covent Garden o.l.v. Carlo Maria Giulini.
Verdi: Un ballo in maschera (sel.).
Carlo Bergonzi (Riccardo), Lorenzo Saccomani (Renato), Rita Orlandi Malaspina (Amelia), Adriana Lazzarini (Ulrica), Daniela Mazzuccato (Oscar) e.a., koor en orkest van het Teatro La Fenice o.l.v. Nino Sanzogno.
Myto 3 MCD 941.97 (3) - Cat. B
Uitvoering 10 - Opname (live)
Twee recente uitgaven van Myto (distributie sinds kort via Econa) besteden aandacht aan de vorig jaar (1993) overleden Boris Christoff. Attila (Florence I dec.'62) en de interessantere Don Carlos die Giulini in mei '58 in Londen dirigeerde in de enscenering van Visconti en met een bezetting die voor tachtig procent ideaal en voor twintig procent bijna ideaal genoemd kon worden. [ ...... ]. Belangrijk is ook dat de Fontainebleau-akte in ere hersteld werd, zij het met de nodige coupures, want aan een min of meer complete Don Carlos was men nog niet toe (zelfs het slot van de kerkerscène ontbreekt!). Ook voor Brouwenstijn, in stem en verschijning de geboren Elisabetta [ .... ] werd het een glorieuze avond. Tot het einde van haar carrière zou dit een van haar grote rollen blijven. Twee andere 'naturels' in de cast waren de zwagers Gobbi en Christoff, de eerste in een rol waaraan hij meer diepte wist te verlenen dan enige andere bariton, de andere in de rol die na Boris Godoenov zijn beroemdste vertolking werd en hem nog meer op het lijf geschreven was. [ ... ]. Niet minder imponerend was de felle Eboli van Barbieri en als ik Vickers niet als 'de ideale Don Carlos' bestempel, is dat alleen omdat toen ook Bergonzi in de bloei van zijn jaren was. [ ...... ]. De klank begint met een wisselend volume in I, maar dat trekt bij en er is geen reden waarom de liefhebber dit historisch document niet in huis zou halen. Zelfs niet de incidentele, lichte 'overspraak'. (De hond in II hoort bij de enscenering, al was het blaffen niet ingecalculeerd.) Als toegift fungeert een uitgebreide selectie uit een Ballo (Venetië, 31 jan. '71), waarin Bergonzi zijn superioriteit als de elegantste Verdi-tenor van zijn tijd (en later...) nog eens onderstreept. - P.K.
